In de huidige tijd van (te) veel dingen tegelijk willen doen, kan ik inmiddels een boek schrijven over mijn stommiteiten. Kleine, onschuldige fouten die snel hersteld kunnen worden, maar ook ‘grote mensen stommiteiten’ die je niet zomaar rechtzet. Ik leer ervan, maar het kost soms gewoon even tijd voordat ik door heb dat kleine stappen grote veranderingen met zich mee kunnen brengen en ik daarvoor gewoonweg even een stap naar achteren moet doen om de situatie te overzien.

Mijn driejarige zoon is regelmatig degene die mij de spiegel voorhoudt. Zonder dat hij zelf in de gaten heeft. Het blijft een mooi gegeven, gewoon kind zijn, de dingen vooral zien zoals ze zijn en niet moeilijker maken. Onlangs zaten we samen in de trein. Na een heerlijke middag spelen bij zijn nichtjes en neef, zoefde de trein door het vlakke land onderweg van Hoofddorp naar Purmerend. We kruipen tegen elkaar aan en turen samen naar buiten. Te moe om nog te kletsen. Als we bijna bij ons eindstation zijn, sta ik vast op om onze spullen te verzamelen. Het is koud buiten, dus muts op, sjaal om, handschoenen aan en jas goed dichtritsen. Dat laatste wil niet echt en omdat de trein inmiddels stilstaat, pak ik onze tas en loop naar buiten met mijn zoon aan mijn hand.

Het fluitsignaal van de conductrice klinkt, de deuren sluiten en langzaam vertrekt de trein als ik me ineens iets realiseer…’Shit!’ zeg ik hardop. Mijn zoon kijkt me enigszins verbaasd aan en vraagt: ‘Mama, wat is er?’ ‘Ik heb de tekeningen in de trein laten hangen,’ zeg ik. Hoe had ik zo stom kunnen zijn? Ik zie een trillende lip en al snel zijn daar de eerste tranen. Hard huilend rent hij achter de trein aan. ‘Trein, wacht, ik wil mijn tekeningen terug,’ roept hij hartverscheurend uit.

Die middag hadden zijn nichtjes druk tekeningen zitten knutselen voor ons. Om ze niet in mijn tas te hoeven proppen en meteen weer stuk te maken, was mijn oudste nichtje zo slim geweest om de tekeningen in een plastic tas te doen. Die ik vervolgens op een haakje boven onze stoelen in de trein had opgehangen. Omdat ik druk was met mijn zoon aankleden, vergat ik de tekeningen. Hoe het afliep? Ik kan alleen maar zeggen dat de NS een fantastisch webcareteam heeft. Binnen een uur stond ik weer op het station, om de tekeningen uit handen van een geweldige conductrice te ontvangen.

Terug naar de moraal van dit verhaal: focus! Zie je door de bomen het bos niet meer, doe een stap terug om de situatie te overzien. Ga erboven hangen en neem de tijd om even terug te gaan. Waarom ben ik deze weg ingeslagen, voor wie doe ik dat en vooral met welk doel? Allemaal vragen die je jezelf moet stellen in je communicatie naar jouw doelgroep. Focus je op een ding tegelijk. Je zult merken dat dat verhelderend werkt, zowel voor jou als je klanten.

Kun jij wel wat hulp gebruiken bij de focus in jouw teksten, bijvoorbeeld op je website, in je nieuwsbrief of blog? Ik help je graag.