De wortels van mijn bestaan
Even blijf ik op het smalle trappertje staan en kijk rond. Het is een kleine ruimte die onder andere werd gebruikt voor de aardappelopslag. Het doet me denken aan het huis van oma,
tekstschrijver
Een stukje kwetsbaarheid…
Ik geloof dat ik gek word. Zit ik dan ’s avonds laat, alleen op de bank. Te balanceren tussen een blij, enthousiast gevoel het ene moment naar teleurstelling en boosheid de volgende seconde. Hoezo leuk dat zelfstandig ondernemen?
Omdat ze mij de weg wijzen…
Voeten. Ik heb ze heel lang vreselijk gevonden. Niet alleen die van mezelf, maar überhaupt… voeten, wat is daar nu mooi aan?! Het antwoord kreeg ik een paar jaar terug van mijn zus.
Al is het maar voor even
Het is zondagavond, bijna zondagnacht als de laatste nieuwsuitzending begint. Met tranen in mijn ogen kijk ik ernaar. Alleen maar verdrietig nieuws.
De kracht van de emotie
Heel af en toe voel ik haar hand nog op mijn hoofd zoals op die laatste avond. Ik weet nog zo goed hoe het voelde terwijl ze tegen me zei ‘gaat het meissie?’ Het maakt me soms verdrietig maar geeft me tegelijkertijd een gevoel van rust, het is echt goed zo…
Is jouw kwartje ook op?
Het is woensdagmiddag, een prachtige zonnige dag en we zitten in de speeltuin. Op de picknickbank naast ons zit een jongetje, ik schat een jaar of zes, glazig naar zijn oma te kijken.
Hallo wereld!
Hallo wereld wereld, de wereld is van mij… Het zijn de eerste woorden van een kinderen voor kinderen-liedje uit 2012. ‘Huh?’ hoor ik je denken.