Ik geloof dat ik gek word. Zit ik dan ’s avonds laat, alleen op de bank. Te balanceren tussen een blij, enthousiast gevoel het ene moment naar teleurstelling en boosheid de volgende seconde. Hoezo leuk dat zelfstandig ondernemen?
Voeten. Ik heb ze heel lang vreselijk gevonden. Niet alleen die van mezelf, maar überhaupt… voeten, wat is daar nu mooi aan?! Het antwoord kreeg ik een paar jaar terug van mijn zus.
In de huidige tijd van (te) veel dingen tegelijk willen doen, kan ik inmiddels een boek schrijven over mijn stommiteiten. Kleine, onschuldige fouten die snel hersteld kunnen worden, maar ook ‘grote mensen stommiteiten’ die je niet zomaar rechtzet.
Het is de koudste novemberochtend van dit jaar en met mijn driejarige zoon achterop de fiets ben ik onderweg naar de gastouder. Allebei dik ingepakt met handschoenen, muts en sjaal, fietsen we zoals altijd al kletsende over wat ons die ochtend opvalt.
