Even blijf ik op het smalle trappertje staan en kijk rond. Het is een kleine ruimte die onder andere werd gebruikt voor de aardappelopslag. Het doet me denken aan het huis van oma,
Het is de koudste novemberochtend van dit jaar en met mijn driejarige zoon achterop de fiets ben ik onderweg naar de gastouder. Allebei dik ingepakt met handschoenen, muts en sjaal, fietsen we zoals altijd al kletsende over wat ons die ochtend opvalt.
Heel af en toe voel ik haar hand nog op mijn hoofd zoals op die laatste avond. Ik weet nog zo goed hoe het voelde terwijl ze tegen me zei ‘gaat het meissie?’ Het maakt me soms verdrietig maar geeft me tegelijkertijd een gevoel van rust, het is echt goed zo…